Je weet het zelf ook echt niet.

Voor de buitenwereld heb je alles perfect voor elkaar. En eigenlijk is dat ook hoe het is. Je leven is prima.

Maar tóch voelt het niet meer zo. Ooit voelde je zo’n sprankel, zo’n levensvreugde. Maar die is weg. Tenminste…je voelt dat ‘ie er ergens nog wel is, maar heel diep verstopt. Je kunt er ‘niet meer bij’. En je hebt geen idee hoe je wel weer bij dat gevoel kunt komen.

Er knaagt al een tijdje iets, maar je zocht nog geen hulp. Want het is nou ook niet zo, dat je depressief in een hoekje zit. Maar nu ben je het zat. Je wilt je weer gewoon GELUKKIG voelen. Zielsgelukkig zelfs. Want je weet dat het kan. Je weet dat die JOY weer bereikbaar is. Maar in je uppie lukt het je niet, om weer bij die blije jij te komen.

Je wilt weer weten wie je bent. Wat je écht wilt in dit leven. Niet overleven, maar leven. Iets te betekenen hebben in deze wereld. Dat vuur weer voelen dat ooit in je brandde.

En je weet dat je daar stappen voor hebt te zetten. Het is tijd om die eerste stap te zetten: En nu ik!